مبانی خداشناسی در قرآن کریم و دلالت‌های تربیتی آن

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری ـ تحلیلی طلیعه، رساله دکتری «مبانی خداشناسی در قرآن کریم و دلالت های تربیتی آن( عقلانی، عاطفی و اخلاقی)» توسط علی حمداله زاده گل نگاشته شده است.

عباس علی رستمی نسب، استاد راهنما و مسعود اخلاقی استاد مشاور این پایان‌نامه در دانشگاه شهید باهنر کرمان بودند.

چکیده:

علم خداشناسی، از شریف ترین و ارزشمندترین علوم محسوب می شود. یکی از مهم ترین مباحث خداشناسی، بحث اسما و صفات الهی است. به منظور استخراج و استنباط دلالت های تربیتی در ابعاد عقلانی، عاطفی و اخلاقی از اسمای حسنای الهی در آیات قرآن کریم از روش تحقیق کیفی، نظری وکتابخانه ای به صورت توصیفی ـ تحلیلی بهره گرفته شده است.

 نتایج تحقیق مبین آن است که خدای تعالی در قرآن مجید به اسمای حسنایی وصف شده است. او علم اسما را به آدم تعلیم فرمود و او را جانشین خود در روی زمین قرار داد. اسمای حسنای الهی مبانی تربیت ( عقلانی، عاطفی و اخلاقی) بوده که به صورت بالقوه در سرشت انسان نهفته است.

تجلی، ظهور و بروز آن اسما و اوصاف الهی در انسان، هدف تربیت می باشد. لذا، تربیت انسان عالم، آگاه، مهربان، رئوف، مومن، طاهر، شاکر از اهداف تعلیم وتربیت اسلامی می باشد. در این راستا، مربی با استفاده از روش های مشاهده، سیر و سیاحت، توجه به ظرائف، تفاوتها و تشابه های هستی، مقایسه، تفکر، تعقل، محبت و ابراز آن، تذکر، بشارت، تقوا، تزکیه، تسبیح، تمجید، تکریم، تشویق، بیان صفات حسنه و نقاط قوت، پرهیز از تحقیر و تمسخر، جدال احسن، صبر و سفارش به آن، شفاعت، دعا و استغفار، خوف و خشیت در صدد پرورش انسان متصف و متبلور به جمیع اسمای حسنای الهی است.

متربی نیز با راهنمایی مربی و پذیرش و پیروی از اوامر او توام با تواضع، علاقه مندی و رضایت، با استماع آیات قرآن کریم، تامل و تعقل در آفرینش هستی و چرخه نظام خلقت به حق تعالی ایمان می آورد و او را وکیل خود انتخاب نموده و راضی به رضای او و تسلیم اوامر او گشته و به هدف غایی تعلیم و تربیت اسلامی یعنی «خداشناسی»، «لقاء الله»، «حب الله» و «عبودیت» نایل می شود.

انتهای پیام/