حجت الاسلام خسروپناه؛ کمال انسان و انسان کامل(۱)

به گزارش طلیعه؛ در بحث تحول علوم اجتماعی می خواهیم این علوم انسانی مدرن و پسامدرن را که با معنای سوبژکتیویته مطرح شده یا بر مبنای درهم تنیدگی سوژه و اُبژه تبیین شده، تحول دهیم؛ در حالی که این اصلاً تحول پذیر نیست. یا می خواهیم با کمک حکمت متعالیه یک علوم انسانی دیگری ارائه کنیم که من معتقدم این دومی درست است.
البته این مسئله معنایش این نیست که علوم انسانی و اجتماعی مدرن را مخصوصاً در روش شناسی نشناسیم. حتماً به این علوم احتیاج داریم. اما اگر بگوییم علوم انسانی یا اجتماعی مدرن را با حکمت صدرایی متحول کنیم، اگر کسی تصویر درستی از حکمت اسلامی و علوم انسانی مدرن داشته باشد متوجه می شود که اصلاً این مسئله شدنی نیست و پارادوکس است.
مبانی هستی شناسی، انسان شناسی، معرفت شناختی و دین شناختی در توصیف انسان مطلوب می تواند نقش به سزایی داشته باشد. به جای انسان مطلوب می توان نهاد یا سازمان اجتماعی یا رفتار مطلوب را گذاشت. در توصیف انسان مطلوب قطعاً جهان بینی و مبانی هستی شناختی و معرفت شناختی و انسان شناختی نقش دارد. این را می توانیم از حکمت اسلامی بگیریم.