«هَل مِن ناصِر یَنصُرُنی» زمان نمی‌شناسد/ پیوستگان به رستگاری عظیم

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری ـ تحلیلی طلیعه، سید حسین امامی: سالها پیش که اولین تجمع مدافعان حرم در تهران برگزار شد، حضور داشتم. روی پارچه های مختلفی این جمله نقش بسته بود، «کُلَّنا عَباسُکَ یا زینب»، در دلم ناخودآگاه گفتم، مگر می شود عباس شد. بله! وقتی هنوز هم به این جمله فکر می کنم، متوجه عمق این جمله می شوم و می گویم مگر می شود برای زینب و حسین، عباس شد. آری شاید نتوان برای حسین و زینب، عباس دیگری شد همان طور که هیچ کس نشد اما می توان عباسی شد.

عباسی شدن یعنی نگاه کنیم عباس پاها را کجا گذاشته، به تقلید از او قدمهای خود را همان جا بگذاریم. همان جا، دقیقا همان جا! چون دنیا همانند میدانهای مین است، حتما در فیلمهای مختلف این صحنه را دیدید، رزمنده ای جلو می رود و راه را در میدان مین باز می کند و رزمندگان دیگر تنها می توانند پا را روی جا پای او بگذارند، اگر اشتباه کنند و کمی این طرف تر و یا آن طرف تر بگذارند، ممکن است آخرین اشتباهشان باشد.

بعد از تجمع مدافعان حرم، دیدم جوانهایی برای دفاع از حرم اهل بیت(ع) به سوریه و عراق رفتند. بسیاری از آنها شهید شدند. یاد این روایت افتادم که وقتی یاد حضرت افتادید بگوئید: «یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ فَوْزا عَظِیما: اى کاش با شما بودم و به رستگارى بزرگ مى‌رسیدم.» عاشقان حسین باید ارادت خود را ثابت کنند.

کسی که می خواهد ثابت کند «یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ فَوْزا عَظِیماً» که همواره به زبان آورده، لقلقه زبان او نبوده بلکه با عمق وجود آن را بیان کرده راهش باز است

دنیا، معرکه امتحانات الهی است، کسانی که این جمله را به زبان می آورند، مسلما امتحان می شوند و معرکه های دفاع از اهل بیت(ع) و اسلام امتحان الهی در این رابطه است. تکرار این جمله که نباید تنها لقلقه زبان باشد. کسی که این عبارت را با عمق وجود به زبان آورد، زندگی امروز هم حسینی است.

زندگی حسینی، بدون گناه و آلودگی به دنیا است. امروز در عصر مدرن در هیاهوی زندگی پرزرق و برق دنیای آلوده کننده، هم می توان حسینی بود. بله! همین مردم عادی هم می توانند حسینی باشند، لازم نیست که امامزاده باشی، معصوم زاده باشی و پاک و بی آلایش شوی. حتی اگر گمنام هم باشی باز می توانی زندگی نبوی، فاطمی، علوی و حسینی داشته باشی.

گفته اند: «کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا» یعنی اینکه درِ شهادت حسینی همیشه باز است، فقط باید چشمها را باز کنی تا دقیق ببینی. زمان امتحان فرارسیده است، کسی که می خواهد ثابت کند «یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ فَوْزا عَظِیماً» که همواره به زبان آورده، لقلقه زبان او نبوده بلکه با عمق وجود آن را بیان کرده راهش باز است. موقع امتحان است، الهی بودن و دنیوی بودن به زودی مشخص می شود.

یک لحظه می بینی، مردی از تبار حسینی می آید، او که پایش را جای پای عباس گذاشته. از تعلق ترین چیزهای دنیا گذشته، می داند بازگشت از راهی که رفته تقریبا امکان پذیر نیست. او اصلا به این چیزها فکر نمی کرده، اصلا برگشتن برایش مفهومی نداشته. رفته بود که بر نگردد. اصلا فقط برای رفتن از دنیا بود که رفت. مردان خدا این گونه اند. عاشقان حسین و عباس این گونه اند. حالا محسن جان! چقدر زیبا شده ای، چون شبیه ارباب شدی!

انتهای پیام/