| امروز پنج شنبه, ۹ فروردین , ۱۴۰۳ |
سرخط خبرها:

یادداشت؛


فاطمه(س)؛ سرآمد زنان عالم

مادر در سعه و گستردگی مهر و محبت خود بسیار به خداوند مانند شده است و بیش از هر چیز دیگر در ظرف انسانی از مهر الهی نمایندگی می‌کند و در این مانند شدن و نمایندگی سراسر وامدار خداوند است.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری ـ تحلیلی طلیعه، متن زیر یادداشتی است که حجت الاسلام والمسلمین دکتر علی نصیری استاد حوزه و دانشگاه به مناسبت روز میلاد حضرت فاطمه زهرا(س) و روز مادر و زن نوشته است:

سخن گفتن درباره برترین و برگزیده ترین بانوی اسلام و جهان یعنی فاطمۀ صدیقه(ع) کاری ساده و آسان نیست. بانویی که تجسم زن کامل و تجسد کامل زن است و خود آیینه ای است جاودانه در بازشناخت نگاه اسلام و قرآن به زن. بانویی که در عمر بس کوتاه، زرین ترین برگهای افتخار را برای خود به ثبت رساند و نام خود را در تارک تاریخ جاودانه ساخت.

چه افتخاری از این بالاتر که خداوند بارها در قرآن از او یاد کرد و در آیه تطهیر او را در شمار معصومانِ پیراسته دامن برشمرد  و از او در ماجرای مباهله با عنوان «نسائنا»  تجلیل کرد و با ولادت او و توصیف او به عنوان «کوثر» و خیر کثیر، در برابر کسانی که پیامبر را فاقد نسل می انگاشتند، به آن حضرت فزونی نسل را بشارت داد و در سوره دهر با زیباترین تعابیر از جود و سخاوت او و خانواده اش تجلیل کرد و به یُمن و تکریمِ یاد کرد. او در این سوره به رغم برشمردن انواع نعمتهای بهشتی، از حورالعین یادی نکرد و چون او را در فراق پدر و بی مهری‌های امت محزون و متالم یافت، برترین فرشته خود یعنی جبرئیل را برای تسلا و هم سخنی نزد او فرستاد و اسرار امت تا روز قیامت را به او بازگو نمود.

چه مدالی از این با ارزش‌تر که پیامبر اکرم(ص) در میان همسران و دختران خود تنها از فاطمه به عظمت و نیکی یاد کرد و پیوسته مشتاق دیدار او بود و در برابرش به احترام به تمام قامت از جای برمی خاست و او را به شوق بهشت می بوسید و می بویید و در بازگویی اسرار او را محرم خود می دانست.

چه فوز و فلاحی از این گرانبارتر که فاطمه(ع) شایستگی همسری و هم کفوی انسان والایی همچون علی بن ابی طالب(ع) را یافت که همه جهانیان در برابر عظمت اندیشه و منش او کرنش کرده اند!

چه پیروزی از این درخشان تر که فاطمه(ع) در دامن خود فرزندان پاک و پیراسته دامنی همچون حسنین و زینبین را پروراند و انوار پاک اهل بیت و حجت های الهی به یُمن او پا به عرصه خاک گذاشتند و هدایت امتی بزرگ در پهنه گیتی از آغاز دوره امامت تا ظهور قیامت را عهده دار شدند و هر یک عالَمی را از پرتو حُسن خود روشنایی بخشیدند!

باری، صدیقه طاهره(ع) بانویی است که در عرصه عبودیت خداوند، محراب عبادت از سجودِ دمادم او معطر و تاریکی شب با مناجاتش منور بود و در زمینه اهتمام به امور بندگان خدا، قوت افطار خود را به سائلی ارزانی داشت و یادگار خود را به مستمندی بخشید.

کدبانویی مهربان، مشفق و بی منت که با دست زخم آگین خود آسیاب دستاس می کرد و نان به تنور می نهاد و خانه را رفت و روب می نمود و گهواره طفلان می جنباند. در وفا و تکریم به شوی خود چنان گوی سبقت ربود که با رفتنش تاب و توان از حضرت امیر گرفت و اشک های دیده اش را بدرقه راهش کرد.

مقام مادر

درباره مادر همیشه بیان و بنان کم می آورد و واژه ها از توصیف او از رمق می افتند و قلم به ناتوانی خود در این وادی اذعان دارد. راستی چرا این قدر سخن گفتن از مادر دشوار است؟ چرا هر وقت می خواهیم از مادر یاد کنیم، تنها چشمان پر از اشک به مدد ما می آیند و لبان لرزان به کمک ما می شتابند؟! چرا هر گاه از کسی می پرسیم که محبوب ترین فرد نزد تو کیست؛ عموما پاسخ شان مادر است؟!

من خود پاسخ روشن و قانع کننده ای به این پرسش ندارم؛ جز آن که بگویم مادر سرّی از اسرار حق است که از درک حقیقت آن عاجزیم، زیرا مادر در این خاکدان تنها واژه ای است که می تواند مهر و رحمت الهی را در بالاترین حد ممکن و متصور معنا کند و تجسد بخشد.

ببینید چقدر میان مهر خداوند و مهر مادر شباهت وجود دارد:

 مهر مادر گسترده است و تمام لحظات و آنات را در برمی گیرد از لحظه ولادت گرفته تا آخرین دم حیات.

مهر خداوند نیز چنین است؛ همه هستی و همه وقت هستی را در برگرفته است: ربنا وسعت کل شی رحمه و علما.

 مهر و محبت مادر بی مزد و مواجب است و مادر هیچ گاه با فرزند خود تجارت و بازرگانی نمی کند. مادر را از این جهت می توان کریم ترین فرد در جغرافیای انسانی دانست.

 مهر خداوند نیز تابع هیچ تجارت و چشمداشتی نیست.

 خداوند در این همه لطف و نعمت که به بندگان خود ارزانی می فرماید، هیچ گاه چشم به پاسخ آنان ندوخته که کرم و غنای او مجالی برای آن باقی نمی گذارد.

 از این جهت عموما در قرآن صفت حمید در کنار غنی قرار گرفته است: یا ایها الناس انتم الفقرا و الله هو الغنی الحمید.

 مهر گسترده مادر چنان است که هماره مجال عذرخواهی و پذیرش عذر فرزند را باز می گذارد؛ به عبارت روشن تر هیچ گاه صبر مادر از لغزش و خطای فرزند لبریز نمی شود، مگر آنکه حلم ناپسند آید.

خداوند نیز چنین است که همه وقت مجال توبه و بازگشت به بندگان را باز می گذارد و هیچگاه حلم او از لغزش بندگان به پایان نمی رسد، مگر در جایی که ظرفی برای بردباری باقی نماند.

اینها همه گواه آن است که مادر در سعه و گستردگی مهر و محبت خود بسبار به خداوند مانند شده است و بیش از هر چیز دیگر در ظرف انسانی از مهر الهی نمایندگی می کند و در این مانند شدن و نمایندگی سراسر وامدار خداوند است.

و از آنجا که نمی توان سر و ماهیت صفات الهی از جمله صفت رحمت را دریافت، نمی توان از عهده بیان چند و چون و ماهیت مهر مادر برآمد. آنان که سایه مادر را بر سر خود دارند، شاکر و شادمان باشند و همه سرمابه خود را برای سپاس و ثنای مادر هزینه کنند.

و آنان که از مهر پاک مادر محروم اند، با دعا و نمازی از او یاد کنند.

به قول پروین اعتصامی:

دوستان به که ز وی یاد کنند

دل بی دوست بسی مسکین است

انتهای پیام

کد خبر : 64388
تاريخ ثبت خبر : 20 اسفند 1396
ساعت بارگزاری خبر : 11:09
برچسب‌ها:, ,

دیدگاه شما

( الزامي ) (الزامي)