باید به گونه‌ای عمل کنیم که فکر و خلاقیت دانشجو به کار بیفتد

به گزارش پایگاه خبری ـ تحلیلی طلیعه به نقل از شبستان، دکتر ابراهیم برزگر، استاد دانشگاه علامه طباطبایی(ره) در پاسخ به پرسشی پیرامون علت نبود تفکر و استدلال تحلیلی در میان دانش آموزان و دانشجویان گفت: یک بخش به این مساله برمی گردد که در دروس دبیرستان و تا حدودی دروس دانشگاهی با در نظر گرفتن تفاوت رشته ای، عمده تلاش ها بر دریافت معلومات است.

وی ادامه داد: بیشترین اهتمامی که در طول دوره تحصیلی پیش از دانشگاه و البته بعضا در دانشگاه صورت می پذیرد تکیه بر انتقال حجم زیادی از معلومات به دانش آموز و دانشجو دارد و در واقع روی رشد خلاقیت آنها کار نمی شود و بیشتر حافظه فرد هدف قرار می گیرد و در نتیجه دانش آموز یا دانشجو خود را موظف می کند که این حجم اطلاعاتی را صرفا حفظ کرده و در جلسات امتحانات کتبی و یا شفاهی ارایه کند.

استاد دانشگاه علامه طباطبایی(ره) با تاکید بر اینکه آموزش معماگونه در سطح مدرسه و دانشگاه به ندرت وجود دارد، تصریح کرد: این در حالی است که باید به گونه ای عمل کنیم که فکر و خلاقیت دانش آموز و دانشجو به کار بیفتد و به تعبیری به اندازه ای از ذهنش استفاده کند که به قول معروف سردرد بگیرد.

برزگر ادامه داد: اگر چنین شیوه آموزشی را در سیستم مدارس و دانشگاه ها ارائه کنیم فرد تحلیل گر تربیت می شود و شیوه های حل مسایل مختلف را می آموزد. توجه داشته باشیم که گاهی برای یک موضوع می توان راه حل های مختلفی را یافت اما به شرط اینکه تفکر تحلیلی و استدلالی را از طریق آموزش درست گسترش داده و به دنبال گزینه های مختلف برای حل مسایل باشیم.

این پژوهشگر در ادامه تاکید کرد: تصور می کنم اگر نظام آموزشی معمامحور شود و موضوعات مختلف آموزشی را در قالب طرح معما به مخاطبان خود که همان دانش آموزان و دانشجویان هستند ارایه کند در نتیجه حافظه هدف قرار می گیرد و مخاطب مجبور می شود که برای حل مسائل فکر کند و طبیعتا مطالبی که به این روش آموخته می شوند ماندگاری چندبرابری دارند و دیرتر فراموش می شوند.

استاد دانشگاه علامه طباطبایی(ره) با بیان اینکه وقتی فرد مهارت محور شد قابلیت برخورد جدید با مسایل را می یابد، خاطرنشان کرد: پاسخ بسیاری از پرسش ها در کتب نیامده است اما فردی که مساله محور، معمامحور و تحلیلی آموزش دیده باشد می تواند مهارت حل مساله را به روش های مختلف داشته باشد. شاید بهترین تعبیر برای این مساله آن ضرب المثل باشد که گفتند: من مدیون کسی هستم که به جای اینکه ماهی را بگیرد و در دهان من بگذارد و به من غذا دهد، ماهیگیری به من آموخت تا بتوانم همیشه ماهی بگیرم.

انتهای پیام/