انسان‌شناسی کلامی مطهری؛ معبری برای سیاست‌شناسی

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری ـ تحلیلی طلیعه، حجت الاسلام والمسلمین دکتر نجف لک زایی، دانشیار دانشگاه باقرالعلوم(ع) و رضا عیسی نیا، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، مقاله ای با عنوان «انسان شناسی کلامی مطهری: معبری برای سیاست شناسی» نگاشته اند.

بخشی از نتیجه گیری این مقاله در ادامه می آید:

در انسان شناسی کلامی شیعی، انسان از جوانبی، خلیفه خدا در زمین است، و فطرتی خدا آشنا دارد و در عمق وجدان، او را در می‌یابد.
او عنصر ملکوتی و الهی را در نهاد خود دارد و تصادفی و بی‌هدف خلق و برگزیده نشده است، موجودی آزاد و مسئولیت پذیر و برخوردار از عزت نفس و کرامت است که آفرینشی، هدفمند و حساب شده دارد.
از این رو آزادانه، سعادت و شقاوت را برمی‌گزیند.
انسان  موجودی است که تنها با یاد خدا آرامش می‌یابید، خودشناسی او باعث خداشناسی‌اش می‌شود و خدا فراموشی او را به خود فراموشی می رساند.
 اگرچه خواسته و خواهش‌هایش حد و مرزی نمی‌شناسد. اما تنها محرک و انگیزه حرکت او، نیازهای مادی نیست.
 هر چند با بدن مادی، همراه می‌شود.ستمگری، نادانی، ناسپاسی، طغیان گری، شتابگری، فرصت طلبی، بخل و حرص ورزی و دیگر ویژگی‌های منفی انسان ساحت حیوانی او را تشدید می‌سازد اما در عین حال، موجودی دردمند و خودآگاه و تکلف پذیر نیز هست که از نفخه روح الهی آفریده شده است که با تابلوی زیبا و با پاک سرشتی و خلیفه اللهی به تصویرکشیده می‌شود که خلیفه اللهی او فقط در سد سازی، راه سازی نیست، بلکه علاوه بر آنها بهشت سازی و غرفه‌های برین خلیفه الله را نیز داراست.
انسان شناسی اسلامی به ما می‌آموزد که انسان، دو ساحتی بوده بنابراین در عین اینکه؛ به حکم سرشت خویش موجودی خود بزرگ بین، سود جو، نابسنده گر و کوته بین معرفی شده است دارای کرامت نفس نیز هست که با انتخاب کردن هر یک از آنها می‌تواند جامعه و تاریخی؛ در قالب زشت و زیبا برای خود در دامنه دگرسازی رقم بزند او این توانایی را دارد که بجای از بین بردن واقعیت نظام طبیعی، به مهار سرشت خود خواه انسان یا همان «من سفلی» و نظام طبیعی، بپردازد و من متعالی را به جای آن بنشاند تا بتواند بواسطه آن سیاست متعالی را برای جامعه خود بیافریند.

متن کامل این مقاله را می توانید از اینجا مشاهده کنید.

انتهای پیام/